The Pill

It's been a while since I last visited the AP section in PEx. I was browsing the new threads when I bumped into this: http://www.pinoyexchange.com/forums/showthread.php?t=614008. I became intrigued by the thread title. "Iinom ka ba ng isang gamot para di ka na maging isang bakla?" (Would you take a pill to be a straight guy?).I was surprised to see that other readers got offended by the topic. And I was surprised even more when I realized that I'm not offended at all. Actually, I thought the topic would be full of fun. Reading it made me realize that it acted as an eye opener for me.

I'm a self-proclaimed pessimist when it comes to my future. I always think of what will my life be several years from now. Will I be rich, will I have a very successful career, will I have someone who loves me and I also love beside me and will my family stick with me through these blessings. I often have a long night thinking about these things. Thinking while talking to Him. Making Him listen to all my questions, to all my worries. I sometimes end up crying because of worrying about it.

Opinions of people about me are one of the things I value a lot. Especially opinions from the people I greatly love. I don't know if it's a good thing because it's a contrary to the cliche that you can do whatever you like, as long as you're not hurting anyone, don't think of the opinions of other people around you. But I believe it's helping to me think before I act and I think that's a very good guide in life because you may end up hurting the people you love when you're not thinking rationally before doing a stupid thing.

To answer the thread title, I'd say no, I'll not take the pill. I haven't got into deep thinking before I ended up to that answer. Right after I comprehended the question, I already got my answer. It's not really that hard to think about it. I've been  laghed at, teased, bullied and even cursed to death because of being gay. Now you're wondering why won't I take the pill. It's because of the drastic changes that will happen to my life. Even though life for me would be not hard as this one and my future will be clearer, I don't think that's enough to throw away my true self.

For me, drinking the pill means you don't love your true self, you curse your own life and worst, you don't trust Him. Even though I've experienced many hardships in being gay, I never doubted the love God is giving me. I just think that all the problems I'm facing because of being gay are just experiences that will give lessons to me. Life will be very different once I take the pill, people around me will change their attitude towards me. Some will come, some will go. And you know I really hate goodbyes. With the things said, I don't think taking the pill will give me the real happiness and contentment I've been dreaming of. From there, I'll whole-heartedly not take the pill. Thank you so much. Charot.

You, will you take it?

KSGB. :-)

Challenge

If I'll be given a challenge of not having a loving partner in return of giving a homeless family a house of their own, I believe I'll be taking it with no doubt. You know, for me, life's not all about being happy in terms of romance. It's about having this one of a kind feeling of satisfaction in terms of soul gratification.

If I'll be choosing between me and a broke love one to whom a million-dollar cheque will be given to, I think I myself will hand it to him. I really believe that even if you're the richest man in the world but you don't have anyone to share it to, you may feel alone some time. As the song Price Tag says, it's not about the money, money, money. I'm sure that that someone will be grateful for that gesture and I'll feel a somewhat self satisfaction that is felt once in a blue moon.

If me and a very close friend of mine both fell in love with just one guy, we can imagine that I'll give him(in case he's gay)/her the way given that he's also in love with him/her. It's not all the time that you're given a chance to do a good thing in your life. I'm sure I'll not be making any move to ruin their relationship if in case I'm still in love with the guy. I'm already used to being alone and as I always say in this blog, I'm already prepared of being alone in the future. Drama te? Hahaha. 

Well, my point is I'm ready to give self-sacrifices in return of the happiness of any love one.  

But come to think of it, it'll be perfect if we will all be rich, the homeless family will have a house of their own and we'll have a partner that will be there with us no matter what. Isn't that happy? I'm sure contentment will be in our hearts and the world will be a better place. :)

KSGB! :-)

A Serious Talk With My Mom

I was sitting in a jeepney going to Ayala when the lowest rib on the left side of my rib cage suddenly hurt. I thought I'll not be able to rode off the jeep because of that sudden attack of pain. Good thing I was able to endure the pain until I got home.

When I entered the office and told the story to my officemate, she advised me to already go to the hospital. I  already arranged my schedule for that day to go to the hospital but I noticed that the pain was still bearable so I decided to postponed the plan of going to the hospital until weekend in case the pain is still there.

I got home and told my mom what I'm feeling and she offered a massage. I'm so happy because nothing is more soothing than mother's touch. Indeed it was, because the pain suddenly decreased. While she was massaging me, our talk suddenly became serious.

My mom knows that I'm gay. That I'm a one of the hopeless kind. Meaning, my gayness has reached the level that I already can't be converted to a kind of gay that's discreet and planning to have a family. My mother really worry about me and my sister's future. My sister is a lesbian. I know right! My family have all the types of sexual orientation. Enjoy! Hahaha. My sister is like me. A conservative type. She doesn't wear the typical lesbian's outfit but she also doesn't dress in a feminine way. I understand what my mom's feeling. I, too, had gone that way. Worrying about the way my sister and I were heading. She also pointed out that it's ok if she and my father will be forever there for us but she told me that that's impossible.

But as I already mentioned in one of my previous posts, I already pondered on some things and already planned for our future also. I know it's been a norm that a guy will marry a woman someday and they'll have a family but it's for a straight guy. I'm not straight so I'll not be able to do that. Hahaha. Finishing our conversation, I console her by telling her that don't worry about us. Happiness was not only obtained by having a family. I told her that I already have a plan for my self and for the rest of the family. She only sighed for an answer. I hope it's a sigh of relief. :-)   

KSGB! :-)

Bullying At Its Finest

I'm lurking at PEx when I stumbled upon a thread about bullying. I googled some articles about bullying and below were the things I've found.

http://illinoishomepage.net/fulltext/?nxd_id=310257

http://www.chron.com/life/mom-houston/article/Parents-Bullying-drove-Cy-Fair-8th-grader-to-1698827.php

http://www.upi.com/Top_News/US/2012/05/25/7-year-old-commits-suicide-over-bullying/UPI-28561337973787/

http://goodmenproject.com/good-feed-blog/another-teen-suicide-due-to-bullying/

http://www.psychologytoday.com/blog/reading-between-the-headlines/201206/another-suicide-due-bullying

I was so sad when I read these news because I can relate. I've always felt like I'm bullied since ages ago. Everytime I walk in our street, kids will yell at me saying "Gay! Gay!" as if I'm denying it; boys will start looking at each other and strike a smile on their faces as I'm a big disappointment to their specie and people would look at me in a humiliating way obviously referring for my existence in what they call "abnormal world".

I don't understand why they do that. I don't think it brings any good to them. I'm not sure if they get satisfaction from what they're doing. In case they are, I believe they're a having a very bad habit. Believe it or not, every night I'm having my time talking to God, asking for strength, I always come to a point that I would pray to Him to eradicate homosexuality in the world in the future generations. Why? I'm hoping for it because I'm aware that the road the homos were walking is a not so easy one. Don't get me wrong, I love my colleagues in sexuality, even the gays in the future. Lol. It's just that, I love them so much that I don't want them to experience the hardships taken by the non-heterosexuals.

I know I'm a weakling when it comes to bullying. You can see me emotionless when I'm embarrassed by other people but when the time I got home and I'm already hugging my pillow, silent cries will fill the room. I almost lost my confidence because of that. I came to a point that I'll pray to Him to already get me out of this cruel world but when I think of the people I'll leave, I'll change my mind and I'll just wish to him more and more strength to continue my battle in this planet. I never planned to have suicide because it's wrong. Taking your own life as if you really own it? I don't think it's a good idea.

Right now, I'm working hard for my family and for myself. For the bullies to know that God exists and play the game of life fairly. I'm still humbled even though I can already tell them face to face that the kid they bullied years ago is already having a great time of his life. The sad truth that they will remain bullies for the rest of their lives will be my sweet revenge for them. "Mean" by Taylor Swift will be my song for them. :-)

KSGB! (Short for Keep Safe God Bless.) Hahaha. :-)  

Singe Forever

Madalas ini-imagine ko ang mga scenarios sa buhay ko kung meron akong boyfriend ngayon. And karamihan sa mga scenariong yun eh mga masasayang bagay. Mga nakakakilig na mga pangyayari. Kaya nga lalo akong nagiging hopeless romantic. Lol. Pero kapag nakakarinig ako ng mga love stories na humahantong sa sad ending, napapaisip ako kung kaya ko ba talagang mag-handle ng relationship lalo na't hindi pa masyadong tanggap here in the Philippines ang man-to-man na relasyon. Pero naiiisip ko, kung nagmamahalan naman talaga kame, why not diba. Kaso naman shet lang, walang lumalandi sakin, anong petsa na. I'm 21 na, single pa din. Feeling ko tuloy ang pangit pangit ko. Hahaha. Well actually, napatunayan ko nga na medyo tagilid yung face value ko dahil sa isang pangyayari sa life ko recently.

Me nag-pm sakin sa fb na cutie. Schoolmate ko siya dati sa university. Alam ko na gay siya. Pero pinapalabas niya na bi siya. Pero hindi ako naniniwala. LOL. So, nag-pm nga siya sakin. Hindi ako sanay na me nag-me-message sakin na ibang tao kase nga masungit talaga ang dating ko sa iba. Hindi ko sure kung nakikipag-flirt ba siya sakin. Basta ang alam ko, kinikilig ako that time kase me itsura talaga ang guy na to. Hindi kame magka-level. Hahaha. Hindi ko na idedetalye ang mga messages namin due to privacy. Charot! Wala lang talagag kwenta yung mga pinag-usapan namin. Lol. Kaya lang bigla na lang naputol ang communication namin after exchanging some messages. Inconsistent kase siya sa mga pinagsasasabi niya. Parang pinalabas pa niya na ako ang naghahabol sa kanya. The nerve ha. Kahit pangit ako, me pride pa din naman ako no tsaka hindi naman niya ka-level yung mga crush ko para habulin ko siya. Chos. Nag-bitter tuloy ako bigla. Hahaha. 

Anyway, ayun na nga. Bitter ang ending para sakin. Napaisip tuloy ako. Pano kaya kung kamukha ni fb guy ang magiging boyfriend ko, lugi kaya siya ng bongga sakin? That time, meron akong dalawang friend sa fb na sinurvey ko. Lol. And sadly, negative an nakuha kong sagot. Hahaha. Hindi ko naman masyadong dinibdib na hindi kame bagay ni fb guy. Nalungkot lang ako kase parang ambaba lang pala ng pwede kong ma-achieve kung magkakaron man ako ng lovelife. Kinuwento ko sa bestfriend ko yung nangyari and nabadtrip siya sakin kase bakit daw parang ang big deal big deal sakin ng fez value ng magiging boyfriend ko. Ano naman daw kung super gwapo ng magiging bf ko compared sa akin. Well, knowing myself, napakataas ng pride ko no. Ayaw ko naman na mag-mukahng katulong habang mgkasama kame. Alam ko ang sasabihin ng mga tao kase I'm one of the most laiteras sa mga kakilala ko and takot ako sa karma. Hahahaha.  

Right now, I have to change myself. I have to be a better person. Madalas pa din akong me kaaway dito sa bahay. I have to change for the better. Hindi na bumabata ang parents ko and ayokong magsisi sa huli. Naiisip ko, baka kaya gusto kong magka-bf eh dahil lang sa gusto ko ng experience ng pagiging in a relationship pero I'm picturing it as a ralationship na magkakaron din ng end. Sad no. Hindi ko din alam kung bakit ang nega ng tingin ko. Siguro nga, I'm meant to be single forever. Buti na lang napaghanadaan ko na yan. Kaya kung me dadating man, I'll charge it to experience na lang. Be thankful na lang for everything; for the family, friends and career. Nabasa ko nga sa PEx, bonus na lang kapag me dumating na magmamahal sayo forever. I'll look at it that way na lang. Para walang hassle sa buhay. Walang mabigat na nararamdaman para sa isang tao. Crushes lang keri na. Landi landi na lang. Mas masaya pa. Char!

Naloloka pala ko sa takbo ng career ko ngayon. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Kwento ko sa next post ko. Sana malaman ko na ang plano nila sakin para maka-resbak na ko. Chos. Para malaman ko na din ang gagawin ko. :-) Happy 58th birthday nga pala sa pinkamamahal kong ina. Kahit na lagi tayong nag-a-away, I love you so much pa din. Sorry for all the bad things I've done to you and thank you very much for everything. Sana magkasama pa tayo kahit 30 years na lang. Hahaha. Keep safe guys. Godbless. :-) xoxo 

Even with my Dreams

I've dreamt of you twice, only for this week. I don't know if it's caused by my constant thoughts of you. Yes, I'm guilty as charged. I almost see you everyday. My day is literally not complete when I don't see you. Over-reacting I know but it has become my habit/daily routine to stare at you everytime you walk down your way to your seat. You're the cutest. As in. Both of my dreams with you state that we had connections. Thrilled with it, I almost cry whenever I wake up realizing that both were only just fantasies.

We were having a family dinner at a fancy restaurant when I saw you. My mom known your my mother for years. They were close friends.This was my first dream. The second one was better. I knew where you live. I saw you having lunch with your family. I knew your family business. Excitement was all over me. Of course, who would not be? I'll have a shot on you. Who knows what will happen? 

But both were just dreams and will only stay as both were unless I'll move. But how? Actually, I've been contemplating on this for a few days now. Some of my friends say that I should go for gold but others say that I must wait for the right time; that I should first know if he also, you know, likes guys. Haha! I settled for both. I'll wait for the right place and time. Maybe when I saw him at a mall, having coffee, alone. Maybe I'll have the strength and I'll give it a shot. I'm still thinking of a strategy when the opportunity comes. Wish me luck! :-)


Btw, here's a video of him I recorded while I'm sitting beside him weeks ago. Sorry for the pixelated frames due to my ancient phone. Lol. I don't know if it's prohibited or what. But if it is, I'll delete it asap. Haha. 

Bye guys! Keep safe! Godbless. Mwah. xoxo.

Bullied

I felt bullied last Friday. Nagkaron kame ng division lunch sa Vikings sa MOA. I'm so thrilled when I received the invite through e-mail. Naisip ko, sayang din ang free buffet lunch kung hindi ako sasama. Hahaha. Tsaka para na din makilala ko yung iba pang member ng division where I belong to. I didn't expect that my excitement will suddenly turn into disappointment.

Sabi na nga ba, hindi na dapat ako sumama sa lunch na yun. There's something inside me that hindered me to click the accept button in the invitation. Alam ko kase sa sarili ko that I hate crowds. Lalo na yung crowd na magkakakilala and you'll be left out of place kapag nakasama mo sila. Akala ko kakain lang. Akala ko, simpleng pagpapakilala lang. Akala ko, mabilisan lang. Akala ko walang mangyayaring hindi maganda. Akala ko lang pala yun.

Ok pa siya nung una eh. Masaya din ako sa biyahe papunta dun. Siksikan kame sa sasakyan ng team mate ko. Masaya, magulo. Then pagdating namin dun,  kain kain lang. Until dumating na yung time ng pagpapakilala. Hindi ko in-expect yun kaya medyo kinakabahan ako. Well, name lang naman yung sasabihin pero the fact na hindi ko masyadong hobby yung pakikisalamuha sa mga tao, medyo naging I'm not at ease. Alam niyo naman ako, madalas, sa girls lang nakikipag-friends. Ewan ko ba nahihirapan akong makipag-kaibigan sa guys. Ok naman yung mga nauna until napunta na sakin. Bago ako eh ilang girls yung nagpakilala. Karamihan sa crowd eh boys. Syempre, medyo me ilang lokohan kase magaganda yung girls namin . Like for example hindi nila narinig yung name nung girl kaya papaulit nila.  Then ako na nga. I really think I'm openly gay sa company namin but that doesn't mean na open na ako sa mga gay jokes kaya medyo na-offend ako sa ginawa nung isa sa mga divisionmate ko na lalaki. Bago pa ko nagsalita eh sumigaw na siya ng "Anu daw???". Na-offend ako ng bongga kase alam ko na niloloko ako. Hindi lang yun simpleng panloloko kase feel na feel ko na me kinalaman sa sexuality ko yung ginawa niya. Tapos nagtawanan pa silang lahat. Nabastos talaga ako. Dinaan ko na lang sa ngiti lahat pero sa loob loob ko, umiiyak na ko. Hindi ako sanay sa ganun. Sensitive din ako pagdating sa ganung bagay. Kaya ako naging aloof sa crowd lalo na sa mga lalaki eh dahil din sa mga tao mismo. 

Nalulungkot lang ako kase bakit kelangan pa niyang gawin yun? Nalulungkot lang ako kase bakit hindi na lang niya ko pinalampas. Napatunayan ko tuloy na hindi pa din "kame" tanggap sa lipunang 'to. Naiilang tuloy ako sa kanila. Naging sign na tuloy yun sakin na aalis na ko dun right after matapos yung bond ko. Pero naisip ko, makakahanap kaya ako ng company na walang ganung mangyayari? Alam kong medyo malabo pero umaasa pa din ako. Hindi ko alam kung pagtakas ba yung gagawin ko pero nalulungkot lang talaga ko. Naiisip ko tuloy kung pinagtatawanan ba nila ko behind my back. Sensitive and pessimistic pa naman ako. I feel so small tuloy. 

Iniyak ko na lang siya sa cube ko. Buti na lang andyan yung mga team mate kong girls kaya medyo gumaan yung loob ko nung binigyan nila ko ng advise. Isa lang ang wish when it comes to this matter, sana lang pare-pareho kaming magbago... for good.

Keep safe guys. Godbless. Mwah.

I Really Like You

I'm having a sudden change in my mood. I'm really saddened by the things circling in my mind.

I love my family. I really love each and every member of it. I'm really trying my best to make them feel it but sometimes, especially when I've done a not so good thing to them, it seems like I haven't done anything good to them. It's like I'm a bad person. I did my best my I guess my best wasn't good enough.

I really like him. Yeah, Chin it is. But I don't have the courage to say it to him face to face. The fondness I'm feeling for him gets stronger more and more each day. I hope someday I'll have the strength to say it to you Chin. It's really hard seeing you every day while hiding the happiness inside myself whenever our eyes met. If I'm just given the chance (a really rare one) to say to him how I feel, I think I'll not let it pass just like what I did with the previous opportunities that had came my way. I just need a perfect timing and perfect emotional condition. Maybe I'll don't give a big damn if he'll reject me. I just really want him to know what I feel for him. It's really hard suppressing my feelings for him. I just hope that the things I need for him to know what I feel for him will be brought to me. Maybe by that time, I’ll already have the strength to tell it to him. Maybe.

Marry Your Daughter

"Sir, I'm a bit nervous 'bout being here today. Still not real sure what I'm going to say. So please bear with me if I take up too much of your time. See in this box is a ring for you oldest. She's my everything and all that I know is, it would be such a relief if I knew that we were on the same side.".

Super LSS ako sa kantang yan ni Brian McKnight. Favorite kong part ng kanta yung simula. Nakakakilig kase.  Imagine, a man, a masculine guy, dinadaga dahil he'll be talking to the father of the girl he loves. Kinikilig lang talaga ko. Syempre with matching imagination ng eksenang yun. Pero, of course, wala ako sa kwento. Kaya nakakalungkot lang. Charot. And worse, yung mga lalaking naging part ng buhay ko yung bida. Napaka-masokista ko lang. Hahaha.

I know it's a bit two thousand and late na para magustuhan ang kantang to kase matagal ko ng alam yung title but not the body of the song pero you can't blame me, can you? Nakakakilig kaya ng bongga. Sana in the future, magiging theme song yan ng buhay ko. Hindi ko man pinangarap ng maging daughter, nasa imahinasyon ko pa din(not that much. Remember, less expectations, less hurt. Charot.) na darating ang araw na kikiligin ako ng totoo. Hindi dahil sa ibang tao, hindi din dahil sa kanta. Kundi dahil me isang lalaki na magmamahal sa akin. Isang lalaki na magiging proud na ako ang partner niya. Isang lalaki na hindi mahihiyang maka-holding hands ako sa harap ng maraming tao. Charot. Basta isang lalaki na mahal ako, tapos. 

I know nakakatawa yung title nitong post na ito dahil never mangyayari sakin yan. Hahaha. Nagkataon lang na yan ang title ng isa sa mga favorite kong kanta nowadays. That's all. Echos. Hindi ko na madugtungan ang post na ito dahil siguradong mag-e-emo na naman ako ng bongga. Hahaha. Kaya tatapusin ko na. Maybe sa next post ko, doon ko ilagay ang mga kadramahan ko nowadays. LOL. Mahaba-haba pa naman ang bakasyon. :-)

Keep safe. Godbless guys! Mwah. :-) 

Torn

The crossover never fails to make me ponder on some things in life. Especially sa love. Aware naman kayo na super down ang life ko when it comes to love diba. Arteeee lang. Hahaha. Ayun nga. Matagal ko ng sinet sa utak ko na malaki yung possibility na walang dadating, na tatanda akong walang partner, na mag-isa kong haharapin ang kamatayan. Charot. Kaya nga meron akong post dito sa blog na naglalahad ng mga plans ko sa buhay. Mga plans na ako lang ang sentro, walang kasama, nag-iisa. Huhuhu. Chos. Tapos the preaches sa crossover make me think kung tama ba yung ginawa ko. Kung dapat bang ganun na lang. Kung bukal nga ba sa kalooban ko yung ganung kinabukasan.

Medyo naguguluhan ako ngayon sa takbo ng buhay ko. Hindi ko alam kung go with the flow na lang ba para hindi masaktan or dapat bang kumilos na ako and take the risk para malaman kung mararanasan ko ba yung pinakamasarap na pakiramdam sa buong mundo, yung magmahal at mahalin. Natatawang naiinis nga ako sa sarili ko kase andaming lalaki ang gumugulo sa sistema ko ngayon. Hahaha. Pero the top two (sosyal, top talaga?! Lol) ay sila Chin(the train guy) at si Covin. 

Eto kasing si Chin, basta, lalo ko siyang nagiging super duper over mega crush kahit hindi ko man lang alam yung name niya. Tapos natatakot talaga ako ng bongga na makipagkilala kase nga mahiyain ako. Chos. Pero totoo hindi ko talaga alam kung paano, kelan at saan ko gagawin yun. Tapos wala talaga akong lakas ng loob. Nakakatakot kase. Mukha kase talaga siyang straight tapos mukha pa siyang bata. Baka after niya kong bugbugin eh isuplong niya ko sa mga alagad ng batas. Charot. Basta ayun. Parang hanggang tingin na lang ako. Kaya nga halos maloka ako nung hindi ko siya nakita sa tren for 3 consecutive working days. Andaming pumasok sa isip ko. Na baka nag-iba na siya ng schedule sa tren or baka na-night shift siya or baka nag-o-OJT lang pala siya and tapos na yung contract niya. Shetness lang. Paano na. Pano kung hindi ko na siya makita ulit. Huhuhu. Naku, yan talaga yung isa sa mga malalaking problema ko when it comes it love. Para akong baliw na super paranoid sa mga pwedeng mangyari. Hinaluan pa ng pagkasuper pessimistic ko. Eh kase naman hindi ko man lang alam yung name niya so hindi ko siya ma-a-add sa fb. Tapos hindi naman ako sure kung nagwowork na ba talaga siya. Ay naku basta, paranoia is all over me pagdating sa mga ganyang bagay kaya nagiging miserable ang buhay ko kapag napupunta ako sa ganitong sitwasyon. Mabuti na lang, nakita ko ulit si Chin kahapon and as usual nakasimangot na naman siya. Ewan ko ba para nasa menopausal period niya siya. Wahahaha. Feeling ko tuloy wala siyang girlfriend. Wishful thinking lang. Pero ano nga kaya kung wala siyang gf. Pano ko kaya malalaman kung pwede kame? Charot. Hahaha. Medyo umaasa pa din ang lola mo. Eh kase naman super attracted ako sa kanya and hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Hahaha.

Yung ke Covin naman, bigla ko lang siyang naiisip nowadays kase nakita ko yung gwapo niyang superfriend last Monday na crush ng bayan nung college kame. Yep, super gwapo nga nun. Buti na lang hindi siya yung minahal ko kase worse than hell pa siguro yung maeexperience ko dahil sa dami ng karibal. Hahaha. Isang pang cause ng pagiisip ko sa kanya nowadays eh dahil mag-wa-one year na simula ng huli ko siyang makita. Wala lang. Mahilig kase akong magdwell sa past. Reminiscing lang. Ayun. Ok naman ata siya ngayon kase masaya naman sila ni gf and going strong naman sila. Hindi ko lang sure kung me work na siya. Hay Covin, namiss tuloy kita bigla. Yun lang, I just wanna share yung mga kadramahan ko nowadays. Hahaha.

Me sakit nga pala yung mother ko. Sana lang gumaling na agad siya. Tapos si father dear naman puro kadramahan nowadays. Hay. Kung kelan gusto kong bumawi sa kanilang dalawa, tsaka parang me mga pangyayaring pumipigil sakin. Pero I'm sure, hindi pa huli ang lahat. I'm really hoping na magkakaron pa ko ng pag-asang makabawi sa kanila. Someday, someday. :-)


Keep safe guys. Godbless. Mwah. :-)

The Weird Me

Hay nako, I've never learned talaga. Heto na naman ako. Kumuha ng bato na ipupukpok sa ulo ko. Nakakainis kase hindi ko alam kung bakit andali kong maattach sa isang tao lalo na kung sa guy. I mean, kahit na hindi kame close basta naging mini crush(me ganun ba? basta yung na-attract ako sa kanya) ko siya, magsisimula na kong makaramdam ng mga bagay na hindi talaga normal. Nasabi kong hindi normal kase madami dami na din akong napagkwentuhan ng ugali kong iyon and all of them agreed na super weird ko dahil dun.

Galing na naman ako sa school (my alma mater PLM) para magpanel sa mga magdedefense. I was informed na baka hindi ko mahandle lahat ng pinanelan ko last sem dahil apat sila and ang ideal na number na pwedeng i-handle sa isang araw eh dalawa lang. Pero dahil sa sobrang bait ko(ako na!!!), kase nga mahihirapan sila(yeah, super concerned ako sa kanila. LOL) kapag ibang panel yung maghahandle sa kanila dahil back to zero na naman sila, I decided na pagkasyahin ko na lang silang apat sa loob ng limang oras. Kumusta naman yun diba. Ganun ko sila kamahal. Chos! 

First in line na nag-defend sakin eh yung sisterette kong sila Abdul. Hahaha. I'm really expecting something from all of them kaya super na-disappoint ako ng makita ko ang outcome ng system nila Abdul. Hay naku, nakakawalang gana talaga. Pero dahil super bait ko nga, pinagdefense ko pa din sila kahit konti kaya medyo me score pa naman sila which is not normal kase nga wala silang mapakita sakin. Kaloka lang. Ako na talaga ang mabait. LOL.

Next is sila Mr. Earthquake na nga. Eto na. Eto ngayon yung dahilan ng post na ito. Actually, hindi ko na nga siya masyadong napagiiisip nowadays kase nga me jowa siya. So hands off na. Straight eh. Walang pag-asa. Pero nung nagsimula na naman ang kantyawan (yung prof kong bading din ang nagpasimula) at nung nakita ko na siya and nagsimula na sila, hindi ko na naman siya matignan ng mata sa mata. Hello, ako ang panel and ako yung nahihiya. Ano ba yun?! Eh kaseeee naman eeeeehhhh. Landi lang. Hahaha. That time, parang medyo normal normal pa yung nararamdaman ko. Hindi pa ko makapag-emo kase andyan pa siya. Me mga tao pa. Me mga makakakita pa.

Sa mga sumunod kong pinanelan ko (two groups pa. Isang duo, isang trio), nag-enjoy naman ako kase maayos yung system nila compared sa dalawang nauna. Yes, hindi pa masyadong maayos yung gawa nila Mr. Earthquake sa hindi ko malamang kadahilanan. Alam nila yung gagawin nila pero hindi pa nila na-a-apply. Kaya puro chance na lang ang binigay ko sa kanila. Matataas ang mga binigay kong rating sa kanila assuring that they will do the changes I've told them and they will present it to me again sa next defense. Yes, me next defense. Makikita ko na naman si Mr. Earthquake. Goodluck na lang sa mangyayari sa akin.

Overall, ok naman yung mga nangyari sakin sa school until nakauwi na ako ng bahay at nang matutulog na. Ewan ko ba, lagi akong nakakaisip ng mga bagay bagay na hindi ko alam kung dapat ko ba talagang isipin kapag matutulog na ko. Ayun nga, naalala ko na naman si Mr. Earthquake, nag-emo and here I am, hanggang ngayon, nag-iisip pa din ng mga bagay bagay tungkol ke Mr. Earthquake. Hay. Sana mawala na yung bad habit ko na to. I'm sure my life will be more colorful. Chos!

Keep safe guys. Godbless. Mwah. :-)  

Stranded

Wednesday; I was about to leave the office when one of my buddies invited me to watch a movie (25-peso worth in SM Manila). It was a go for me so I waited for them to finish their work. The movie was already starting when I realized that I've already watched that movie before so I volunteered myself to fetch our friend at the entrance of the mall 'cause he's not allowed to enter the mall due to the time. I believe we all enjoyed the movie. XD 

I had my first night shift ever here in work last Thursday. Dinner was the first thing in my mind so I invited my friends to eat. We landed at Yellow Cab in Ayala Avenue. That ate nearly two hours of our time. I'm expecting a set of proponents that time for the never ending consultation for their thesis but I was advised by their thesis coordinator to not entertain them so instead, I just browsed their CFG (Context Free Grammar). I came back here in the office with the clock fast approaching midnight and I was like, "Geez, I'm here to work; not to eat or have a consultation session".

I finished my work very quickly. We went home by 6:30am. I hit the sack as soon as I enter our house. Woke up at 12:30pm and prepared again for office. Office hours were "free time" that day so I just watched movies. Yeah, it's really in plural form. Haha. Gone home again and went to bed early due to early commitment the next day. Chos!

On Saturday, I went again to our school and handled a defense on two set of proponents. No best news for the five of them (one was composed of two members and the other was three). Conditional passed is the verdict for both. I've waited for my friend to have a companion on our way home but it seemed that I'll wait for another two hours for him to be free (they're having make-up classes.) so I thought of messaging one of my high school friends who was still studying in PLM. I left my friend and we (me and my high school friends) agreed to meet in SM Manila and had our way to Panulukan Dos in Tayuman to have a nomo session. Haha. I came home tipsy (Echos! I just had a half bottle of beer) around 11:30pm.

I decided to add all the proponents I've handled in Facebook and I'm happy the he (the one I'm having a crush on. Let's call him Mr. Earthquake. Blame his surname. LOL.) confirmed my invitation. Sigh. I had again my emo hours last Saturday night and all throughout Sunday. Again and again and again. Sigh. Kthxbye!

Keep safe guys. Godbless. :-)

Confused

No silly. Not about my sexuality. I'm a certified member of the third sex. No doubt about that. Haha. Here it is. I've been caught off guard between the thoughts of:

a. believing that the day that I'll meet him will come. Ayieee. Lol.

and 

b. killing my hopes for my lovelife to flourish (Wow! Hahaha) in the future. Huhuhu. Lol.

Btw, it's not a serious post. I'm just pondering on some thoughts in my mind. I just thought that maybe one of my readers will enlighten the way to the right choice. It's not a big deal though. Hhhhmmmm. Sorry, maybe it is. I'm just imposing to myself that this kind of issues will make a big impact to my life. Why? Maybe because I'm afraid of the consequences I'll gather.

Up to now, I still can't choose between the two.  Well, actually, I don't know if I right now is the right time to choose or I'll just wait for the sign to be able to pick the choice I'll apply to my life. 

I thought it'll not be an emo post but it turned out to be one. Sigh. I'm really affected by egG's post. SO many emo things are running in my mind. I know, I know. Here I am again. Sigh.

Keep safe. Godbless. 

Nakakainis Lang Talaga

Masama loob ko sa kanya. Nakakainis lang. Sobrang hirap bang magreply? Masyado bang time consuming yung bawat pag pindot niya sa keypad and keyboard? Simpleng reply lang naman yung hinihingi ko. Sobrang hirap bang ibigay nun? Bakit ganun? Nakakainis lang talaga. ~_~

Masama loob ko sa kanya. Sobrang pormal ang nilalaman ng text ko. Nagtext ako bilang panel nila. Hindi man lang ba nila na-realize na sobrang halaga nung text ko na yun. Hindi sa pagmamayabang pero kung tutuusin, isa ako  sa may hawak talaga ng kinabukasan nila sa isa sa mga major subjects nila. Hindi ba nila naisip yun? Sa totoo nga lang, ako pa yung lumapit sa kanila dahil bawal talagang mag-usap yung both parties sa isa't isa eh. Tutulungan ko na nga sila eh. Hindi ba talaga nila naisip yun?  Nakakainis lang talaga. ~_~

Masama loob ko sa kanya. Hindi ko siya ma-add sa Facebook dahil lang sa dahilan na bawal ng communication between the proponents and panelists at tsaka syempre dahil na din sa hiya ko. Kaya naman ng malaman kong birthday niya kahapon, nag-isip pa ako kung paano ko siya mababati. Nag-send ako ng message sa kanya. Alam kong parang tanga lang kase hindi ko nga siya in-add, nag-message naman ako sa kanya pero nanghinayang kase ako sa pagkakataon. Wala lang. Nag-assume na naman ako. Nakakainis lang talaga. ~_~

Pero siguro nga, alam na Niya na masasaktan lang uli ako kaya nangyayari ang mga ito. Madami na din akong natanggap na realizations kagabi habang ka-text ang isang kaibigan, si Karen. Napagtanto ko na itigil na 'to. Unang dahilan na diyan eh dahil nga sa me jowa na siya. Malamang sa malamang eh straight siya at wala talaga akogn pag-asa. Kaya lang naman ako nagkalakas na loob na itext siya eh dahil sa udyok ng aking bff na si Macky. Hindi naman kase namin alam na taken na siya. Nagbakasakali lang. Sabi kase niya, paano daw ako magkaka-bf niyan eh super conservative and maarte ko daw. Kaya nagawa ko yun. Pero dahil sa sinabi ni Karen kagabi na eto na naman ako, ia-add yung crush ko tapos wala din namang mangyayari blah blah blah, napagtanto ko na walang patutunguhan yung plano ko sanang pakikipag-close sa kanya. Nakakainis lang talaga. ~_~

Dumating din sakin yung tanong na bakit kaya sa mga straight  guys pa ko nagkakagusto. Kainis diba? Parang sinampal din sa mukha ko yung katotohanan na wala akong gusto na magkakagusto din sakin in return. Tsk3. Malabo kase yun eh. Hay nako. Nakakainis lang talaga. ~_~

Ang plano ko ngayon, itigil na muna ang kabaliwang ito, mag-move on at manalig na darating ang araw na darating siya. Shitness, dati rati, hindi ako umaasa, ngayon, parang me nagsasabi sakin na meron at meron yang darating. Sana lang huwag akong biguin ng pangarap ko. Hay. Nakakainis lang talaga. ~_~

Keep safe guys. Godbless.

Fast Five

Akala ko tanggap ko na. Akala ko tanggap ko na ang malaking posibilidad na magi-sa kong tatahakin ang landas ng pagtanda na puno ng hirap at pagsubok. Akala ko tanggap ko na. Akala ko tanggap ko na ng buong buo. Buong buo na tipong hindi na ako maaapektuhan ng mga bagay bagay na umuukol sa pagiisa sa buhay. Pagiisa sa buhay na matagal kong kinatakutan at akala ko eh tanggap ko na talaga. Paulit ulit at paikot ikot. Pulit ulit at paikot ikot na lang pala ang mga sinasabi ko. Wahaha.

Habang tumatagal eh nakikita ko na ng bonggang bongga yung epekto sa akin ng pagbabago ko. Wait nga! Parang paulit ulit na naman yung sinasabi ko. Nasabi ko na ata yan sa mga previous posts ko. Nakakaloka. Lol. Eh kase naman, habang dumadaan ang mga araw, lalo kong nakikita yung pagbabago sa sarili ko. At habang nagtatagal at dumadaloy sa harapan ko ang mga kaganapan, lalong lumilinaw yung maaari kong patunguhan kapag nagpatuloy pa ito. Shetness. The monster inside me is really getting bigger and bigger. Hindi ko na siya kayang kontrolin. Actually, siya pa mismo ang kumokontrol sa akin. Papaano ako nadako sa ganyang conclusion? Ganito kase yun.


Naranasan mo na ba ang pakiramdam na ikaw mismo ang gumagawa ng paraan na magkaroon ng pangyayari sa buhay mo na makakapagpatunay sa isang bagay na gustong mong patunayan sa sarili mo? Magulo ba? Ok, magbibigay ako ng example. These past few days kase, mapapansin din naman sa mga posts ko, naging sentro na ng mga pag-iisip ko yung sarili ko at yung future ko. Alam mo yun? Masyado ko ng hinahanda ang sarili ko sa mga maaaring mangyari. Especially ang pagiging solo flight ko sa future. Alam naman nating lahat ang pagiging malabo ng kinabukasan ng mga taong katulad ko diba? So ayan na nga! Sa sobrang pagpe-prepare ko, gusto ko ng ma-test ngayon yung feeling ng pag-iisa kaya gumagawa ako ng paraan para maranasan yun. Sounds weird? Yes, it is. Aminado ako. Ang gulo talaga ng sistema ko ngayon. Segue lang. Lol. So ayun nga. Siguro ini-imagine mo kung paano ko ginagawa. Maiinis ka. Promise. Hahaha.


First, sa family ko. Grabe no! Napaka-negative ko. Iniisip ko na kahit yung family ko, iiwanan din ako in the future. Hays. Eto pa, ang pinakanakakainis dyan eh, iniisp ko na ang sama sama nila towards sa akin. Iniisip ko na pinakikisamahan lang nila ako dahil malaking tulong ako financially sa family namin. Grabe no. I'm so bad. Hindi ko alam kung bakit nagkakaganito ba yung family namin. Parang walang magandang patutunguhan. Bawat isa sa amin eh me grudge para sa iba. Nangunguna na ako dyan. Sa totoo lang, masyado na akong malayo sa family ko. Hindi na din ako gumagawa ng paraan para mapalapit sa kanila. Ang tanging nagdudugtong na lamang  sa amin eh ang truth na kelangan namin ang isa't isa dahil napapakinabangan namin ang bawat isa. Hay. Isa pa sa mga natitirang koneksyon namin eh ang mga pamangkin ko na mahal na mahal namin. Alam mo, sa sobrang bad ko, iniisip ko na pinakikisamahan na lang talaga nila ako dahil sa nakakatulong ako sa amin financially pero kung mawawalan ako ng maitutulong sa kanila eh papaalisin na nila ako anytime. Kaya ang ginagawa ko eh ayun nga, hindi na ako gaanong uma-attach. Nakakalungkot no. Hindi ko din alam kung papaanong napunta sa ganito yung pamilya namin. Hay.

Dahil naman dito sa second na parte na buhay ko na naapektuhan ng pagbabago ko, hahaba pa ng bonggang bongga yung post ko. Nagsanga-sanga na kase. Btw, tungkol naman ito sa mga kaibigan ko. Grabe talaga no! Lahat na lang ng "nagmamahal" sa akin eh parang tinataboy ko dahil sa takot ko na wala namang kasiguraduhan kung susukuban ba talaga ng takot ng pag-iisa yung buhay ko sa hinaharap.


Hindi ko akalain na pati mga relasyon ko sa mga kabigan ko eh maapektuhan. Hay. Last Saturday, me naka-sched dapat  akong lakad with my friend. Manonood dapat kami ng Fast Five. Eh biglaang nasira ang plano. Bakit? Eh kase na-stuck siya sa community service nila ng mga classmates niya. Btw, guess what kung ano ang community service nila. Since it's summer and nag-aaral sila para maging doctor, ang community service nila is libreng... CIRCUMCISION. Yeah, you've read it right. Take note, magse-2nd year pa lang sila sa Medicine. Nagtataka ako na pwede na palang gumawa ng ganoong klaseng procedure yung mga "fresh" students na katulad nila. Anyway, so ayun nga, hindi kami natuloy. So ako, dahil sa biglaang pagbabago ng plano which I really hate, kesa masira ng bonggang bongga yung araw ko, naghanap na lang ako ng makakasama. Una kong niyaya yung bestfriend ko. At hindi ko alam kung maayos ba ang kinalabasan ng paguusap namin. Nahalata siguro niya na nagtatampo ako sa kanya. Eh kase naman, lagi na lang ako ang nag-i-initiate ng plano para magkita kame. Ok lang naman sa akin na hindi kame magkita for such a long time kase sanay na ako. Ang hindi ko lang matanggap eh bakit laging ako na lang yung kelangang magyaya. Ok, forgiven na yun. Keri na. Isa pang isyu, siguro laging busy siya. Ok lang din. Keri pa. Pero yung malalaman ko na alis pala siya ng alis kasama yung boyfriend niya, ok pa din naman. Hindi ako nagseselos. Wala akong karapatan. Ang nararamdaman ko? It's more of envy. Bakit? Eh kase bakit sa boyfriend niya lagi siyang me time pero saming mga close friends niya, wala masyado. Hay nako. Nagtatampo ako. Kaya siguro naiparamdam ko sa kanya yung lungkot ko nung magka-text kami. Maliwanag sa mga text ko na ok lang, ako na lang mag-isa manonood pero mahahalata mo na me tampo factor kase nung sinabi ko sa kanya na ok lang, ako na lang manonood mag-isa, sabi niya, iusog ko na lang daw yung movie time ko. Sabi ko naman, hindi pwede, kase naka-sched na tsaka sila na lang ng boyfriend niya yung manood next week. Dun niya siguro nahalata na me inggit ako sa bf niya. Hindi na siya nagreply after nun. Hindi ko alam kung bakit. Nagtext pa ako ulit na ibang movie na lang yung panoorin namin kase naka-scked na talaga yung Fast Five ko noong araw na iyon pero hindi na siya nagreply. Ang insensitive ko no. Isang magandang samahan na naman ang nalagyan ng lamat dahil sa pag-te-"testing" ko. Hay. Ano ba naman to?! Wait nga, nakakaumay na ang drama ko. Change mode.

____________________

Nagyaya ako ng ibang makakasama pero lahat sila, hindi pwede. Kaya napagdesisyunan ko na that time na manonood na akong mag-isa. Pero nalaman ko na manonood din pala yung mga college friends ko kaya naisipan ko na lang sumama sa kanila. Hindi pa kase ako prepared manood magisa. Hahaha. So ayun nga. Sabay kameng pumunta ng isa kong friend sa Rob Ermita. 7:00pm yung pinakamalapit na showing. Eh past 6pm na nun and hindi pa kame nagdidinner kaya naisipan naming dun na lang sa pang 10pm yung panoorin. Nagwa-wonder lang ako kung bakit three hours yung interval ng bawat movie time. Anyway, sa Shakey's kame nagdinner. Maaga aga pa after naming kumain kaya umikot ikot muna kame. Nahati kame sa dalawang grupo kase hindi naman pala manonood yung iba. Nakipagkita lang pala sa amin then me iba silang agenda that day. Lol. Bago kame nakarating sa bilihan ng ticket eh nagtext yung isa naming friend na kasama sa humiwalay na group na meron palang showing time sa SM Manila na mas maaga sa 10pm na hihintayin namin sa Rob kaya ayun at fly fly kame sa SM Manila. Sakto naman ang pagdating namin at diretso kame sa paghahanap ng food na malalantakan inside the cinema. Then, ayon na. Yehey, palabas na. Lol.

Grabe! Yan lang masasabi ko. Grabe talaga. As in super grabe! Hahaha. Super ganda niya. Grabe talaga. Vin Diesel never fail to amaze me. Sa totoo lang. Lahat ng palabas niya na napanood ko eh pawang magaganda talaga. Grabe talaga. Wala na kong masabi. Ayaw kong ikuwento kase hindi ako magaling magkwento. Hahaha. Pero isa lang masasabi ko, masyadong mura ang halaga ng ticket sa ganda nung movie. As in. Sulit na sulit. Hahaha. Hanggang ngayon nga eh hindi pa din ako makaget-over sa movie. Lalo na dun sa bugbugan ni Vin Diesel and The Rock. Grabe talaga yun. Akala ko me mamamatay talaga sa kanila. Goshness. Ako nasasaktan para sa kanila nun. Lol. Pero ang pinakafavorite kong part dun is yung hatak hatak ng dalawang kotse yung vault na ninakaw nila na me lamang pera na nagkakahalaga ng $100M. Bongga diba? Bongga talaga. Hahaha. Grabe talaga yugn part na yun. Grabe talaga. Shetness, puro "grabe" na lang yung nasasabi ko. LOL. Eh kase naman grabe talaga yung movie when it comes to special effects. Ooooohhhh Yeeeaaahhh talaga.




Yun lang. Ang masasabi ko lang. GRABE! Echos. Ngayon pa lang eh inaabangan ko na agad ang Fast and Furious 6. Sana siya ulit bida. Anyway, makukuha na ng mga friends ko yung 14th month nila sa katapusan ng May. And nauto ko sila na ilibre kame ng movie next time. Kaya ngayon pa lang, me plano na agad kame. Ang next stop? PIRATES OF THE CARIBBEAN: ON STRANGER TIDES! OH YEAH! Excited na ko. Masaya yun for sure. And the fact na libre yun, isa pang Oh Yeah! Hahaha.

I'm giving this movie a rating of 9.9 out of 10.  LOL

Keep safe guys! Godbless. :-) 

On the Side of Me

"Bakla!  bakla! bakla!"

Nakakabadtrip yung mga taong kelangan pang ipangalandakan na bakla ka. Kulang na lang lagyan ka nila ng malaking tag na me nakasulat na "BAKLA". Oo all caps na, bold pa. Eto pa, 500 ang font. Hahahaha. I'm wondering tuloy kung anong napapala nila sa pangmamaliit ng tao.

Hindi ko alam kung nagawa ko na ito dati dito sa blog ko pero maglalabas ako ng sama ng loob ko sa mga taong makikitid ang utak. Unang una sa lahat hindi niyo na kame kelangang tawaging bakla dahil given na yun. Redundant much?! Lol. Nakakarindi kase yung paulit ulit. Oo na aware din naman kame siguro no.

Naalala ko dati nung me tumutukso sa akin. Sabi ng ate ko, "Kapag me tumutukso sayo, isagot mo, 'obvious ba?'". So ako naman, bilang masunuring kapatid, sinunod ko naman yung ate ko. Eh bata pa ako nun. Hindi ko pa alam ang ibig sabihin ng obvious. Hahaha. So ako, sinunod ko nga yung ate ko. Natahimik yung nanunukso sa akin. Feeling ko tuloy, effective. Lumaki na ako ng marealize ko na parang tanga pala yung sinabi ko. Putek. Pinahamak pa pala akong lalo ng ate ko. Lol.

Habang tumatanda ako (20 pa lang ako ngayon. Feeling matured lang. Hahaha), andami dami kong tanong sa buhay tungkol sa pagiging ganito ko. Kung masama ba ito tulad ng sinasabi ng karamihan. Kung anong mangyayari sa akin pagtanda ko. Kung me basbas ba ni Father God ang pagiging ganito at kung me purpose ba maging ganito.

Kung madaming tanong ang pumasok sa aking isipan, sobrang dami din namang nakakalitong sagot ang umikot sa isip ko. Siguro it's brought na ng mga paniniwala ng mga taong nakapaligid sa akin kaya naging negatibo ang pananaw ko sa buhay. Actually, nawalan ako ng tiwala sa sarili ko tsaka feeling ko wala akong silbi sa mundo. Pero ngayon, naging open-minded na ako. Madami akong tinignang mga anggulo sa pagtataya ng mga bagay bagay. Bakit ko 'to ginawa? Nagsawa na kase ako sa mga nakakalungkot na nangyayari sa buhay ko dahil sa pagiging ganito. Naisip ko na kelangan ding magbago. Overhauling kumbaga. Nagamit ko na naman ang signature word ni Robert. Lol.

Matapos ang ilang oras na pagtataya? Akala ko wala akong makukuhang responde pero tadhana na din ang nagdala sa akin sa mga sagot na kailangan ko. Bigla bigla ang dating ng mga realizations ko. Wala akong pakeilam kung hindi ako sasang-ayunan ng mga makakabasa nito pero I know deep inside my heart na dumulog ako sa Kanya bago gumawa ng mga pagbabago sa buhay ko.

First issue: Masama nga bang maging bakla. Ang sagot ko, HINDI. Para sa akin, hindi masamang maging ganito. Dahil unang una sa lahat, hindi ito choice. Nakakainis ang mga taong nagsasabing ito ay aming pinili. Hindi namin ito pinili. Sino ba namang tao na nasa tamang pag-iisip ang pipili sa isang landas na alam niyang magiging malubak na nga ang daan, wala pang kasiguraduhan ang patutunguhan? Sino? Kung ito ay choice, sa unang una pa lamang ay sa pagiging straight na ako pupunta. Ang hirap kayang maging ganito! Sobra! Ilang beses ko na ngang pinagpe-pray na sana wala ng maging ganito hindi dahil sa mali ito kundi dahil sa mahirap ito. Sobrang hirap talaga. Lalo pang pinapahirap ng mga taong mapanghusga. Follow-up answer, ang masama sa pagiging ganito ay kung mag-e-engage ka sa sexual activities. Sa usaping iyan,  hindi ko na maitatanggi na madami akong kabaro ang sumuko sa kasalanang iyan. BUT, a very big but, hindi lamang sa mga 3rd sex applicable ang sin na iyan. Para rin kase yang pre-marital sex kung saan nakikipagtalik ang isang indibidwal out of wedlock. Ang pinagkaiba lang, sa aking pananaw (na medyo shaky pa when it come to this issue), kahit kelan eh hindi magiging tama ang sex with the same gender, kahit kasal pa kayo. Naniniwala kase ako na ang katawan natin ay isang sagradong bahagi ng ating pagkatao na ibinigay Niya sa atin kaya kelangan nating pakaingatan. Thus, sa ngayon, naniniwala ako na isang kalapastanganan sa ating katawan ang pakikipagtalik with the same gender. Ayan ay sa pananaw ko lamang. Sa ngayon. Maaring mabago yan pagdating ng araw. Lol. Totoo naman. We'll never know. Life's like a box of chocolates, it's full of surprises. :-)

Second issue: Kung anong mangyayari sa akin pagtanda ko. Dati, dito ako takot na takot sa totoo lang. Kung anung mangyayari sa akin pagtanda ko. Kung me magaalaga ba sa akin kung sakaling hindi ako magkaroon ng sariling pamilya which is way nearer from the reality kase hindi talaga ako kelan man nagkagusto sa isang girl. Lol. Pero nitong mga nakaraang araw, actually gabi. Wait, off topic muna. Nito kasing mga nakaraang gabi, gustong gusto kong mahiga pero yung nakadilat lang. Yung tipong relax relax ng konti tapos magiisip ng malalim. So ayun nga, nitong mga nakaraang gabi ay isama na din yung mga lifeless weekends ko, pinlano ko talaga yung future ko. Hahaha. I mean, better ready than sorry. Wow, new saying. Hahaha. So eto nga. Nagkaroon ako ng sarili kong timeline sa utak ko. First, by the age of 25, kelangan, napagawa ko na yung bahay namin. Yung tipong, maganda talaga. Gusto ko kase magkakasama pa din kaming buong angkan sa bahay. Kahit maliit, basta mataas.  Kasya na naman siguro kami dun no. Next, by the age of 30, gusto ko me kotse na ko. Super late na malamang pero hindi naman ako ganun kayaman para magkaroon agad ng car. Lol. Next, 35, gusto ko me ilang millions na ko. LOLOLOL. Millions talaga! Echos lang. Kahit 1 million lang. Enough to start a business. Next 40, me sarili na akong anak. Not the one that came from me. As I said earlier, wala pa sa plans ko ang magkaroon ng family someday. Yep, me balak akong mag-ampon. Gusto ko din by that time, me isa pa kong malaking sasakyan. Gagamitin ko sa pamamasyal ng family sa mga out of town trips. And one of my ultimate dreams, yung magbigay ng mga pagkain sa mga mahihirap. Yung isang bag sa isang family na ang laman ay mga basic necessities ng isang pamilya. Pero gusto ko karamihan, pagkain talaga. Gusto ko diyan magsimula yung bonggang pagtulong ko. Then tuloy tuloy hanggang tumanda. Siguro by the age of 50, pwede na kong mamatay. Ok na yun. Siguro, nagawa ko na yung mga gusto kong gawin. Natulungan ko na yung mga gusto kong matulungan at ok na yung future ng mga maiiwan ko dito sa earth. :-)

Third Issue: Kung me basbas ba ni Father God ang pagiging ganito at kung me purpose ba maging ganito. Naniniwala ako na mahal tayong lahat ni Father God regardless of our sexuality at wala tayo dito kung wala tayong purpose sa buhay. Tapos!Masakit isipin na may mga nagsasabi na ang demonyo ang dahilan kaya me mga taong katulad ko. Nagtataka ako kung saan nanggaling ang konseptong iyon. Napatunayan na ba nila iyon? Kahit mga wala kaming kasalanan eh parang me stigma na sa mga katulad ko na masamang tao kami. Napakasakit isipin noon. Hindi lang naman kame ang mga nakakagawa ng kasalanan sa mundo. Pare-pareho lang naman tayong lahat na mga tao, nagkakasala. Hindi naman porque ganito ka eh masamang tao ka na. Naniniwala ako na lahat ng tao eh me kabutihang taglay. Kahit ikaw na ang most wanted sa Earth, me natitira pa ding kabutihan diyan sa kaibuturan ng iyong puso. Basta ako, naniniwala ako na mahal Niya talaga tayong lahat. Nasa sa atin na lamang kung saang landas ang tatahakin natin. Kung ang balikong daan ba o ang landas patungo sa Kanya.

Nailahad ko na ang mga saloobin na dapat ilahad. It's your choice na lamang kung anung damdamin ang ilalahad niyo sa mga katulad ko. Ingat na lamang mga kaibigan. Godbless us all.  

Goodluck to Me!

There's a drastic change in me. Siguro naging malaki talaga ang epekto sa akin ng mga sunod sunod na hindi ko maipaliwanag na pangyayari sa buhay ko. Andami kong na-realize sa buhay ko nitong mga nakaraang araw. Maybe the time I spent alone during the long vacation really had a big impact in my senses. 

Me mga pananaw na nabago. Me mga damdaming inusisa at in-assess. Me mga planong iniba ng landas. Me mga pangarap na muling iginuhit. At higit sa lahat, me kinabukasan na inarkitektura.

Base sa sarili kong pagtataya, sobrang laki ng pinagkaiba ng pananaw ko, ukol sa aking patutunguhan sa mga sususnod na taon, noong isang linggo sa aking mga plano sa ngayon. 

Tignan na lang natin kung saan ako dalhin ng mga pagbabagong ito. Sana sa tama. Sana sa mabuti.

Keep safe guys. Godbless us all. :-) 

An Envelope for Myself

Dear Marvin1,

Bakit ganyan ka? Hindi ka ba naaawa sa iyong sarili? Bakit kailangan mong magpakababa para sa kanila? Bakit kailangan mong ipagpilitan ang sarili mo sa kanila? Wala ka na bang pride? Wala ka na bang pagpapahalaga sa sarili mong dangal?

Hindi mo man lang ba naisip na wala namang patutunguhan ang mga ginagawa mong paglapit sa kanila? Bigyan mo naman ng kahihiyan ang sarili mo. Paano na lamang kapag nalaman ng ibang tao ang mga pinaggagagawa mo? Ano na lamang ang iisipin nila sayo? Na ang isang Marvin1 na hinahangaan ng ibang tao, nagpapakatanga lang pala sa mga taong ayaw naman sa kanya. O common, you'll be so pathetic in their eyes. Gusto mo ba yun?

Baguhin mo na yan Marvin1. Maawa ka naman sa sarili mo. Isipin mo na lang ang sasabihin ng ibang tao. Ayaw mo pa namang napupulaan ka hindi ba? Hangga't kaya mo pa, magbago ka na. Mas mahihirapan ka lamang kung hindi mo maiwawaksi yan sa sistema mo.

Para sa iyo din naman ang sinasabi ko. Sino pa bang magtutulungan kung hindi tayo tayo din. Naiintindihan kita Marvin1 pero sinasabi ko sa iyo ito para hindi ka na umabot sa hangganan mo. Mas lalo ka lang mahihirapan Marvin1, mas lalo ka lang mahihirapan.

Sana Marvin maging tama ang mga magiging desisyon mo sa buhay. Nandito lamang ako para sa iyo. :-)

Nagmamahal,

Marvin2

____________________

Dear Marvin2,

Unang una sa lahat, maraming maraming salamat sa sulat mo. Isa ka talagang mabuting kaibigan. Bilang tugon, narito ang mga saloobin at sagot ko sa mga tanong mo sa ipinadala mong sulat.

Sa totoo lang, lungkot na lungkot ako sa mga nangyayari sa buhay ko. Unang una sa lahat, gusto kong malaman mo na hindi ko naman ginusto ang mga nagaganap sa akin. Awang awa na ako sa sarili sa totoo lang. Hindi ko din alam kung bakit ko ginagawa ito. Kung bakit kailangan kong magpakababa para sa kanila. Para sa kanila na ni minsan ay hindi yumuko para tignan ang pagpapakababa ko. Hindi ko pinagpipilitan ang sarili ko sa kanila. Alam nila yan. Alam naman nila na ang tanging gusto ko ay pakikipagkaibigan lamang. Bokal din ako sa damdamin ko na kung hindi nila ako gustong maging kaibigan, ok lang. Bukas na bukas ako sa posibilidad na iyon. Pero wala ni isa sa kanila ang nagsabi. Kaya bilang ang tangang ako, umaasa pa din ako na isang araw, pagbibigyan nila ang pakiusap ko. Hindi ko alam kung saan na napunta ang pinakaiingatan kong pride. Hindi ko maintindihan sa sarili ko iung bakit pagdating sa kanila, nauubos ang paggalang ko sa sarili ko.

Kung alam mo lang Marvin2 kung papaanong kinukumbinsi ko ang sarili ko sa katotohanang walang patutunguhan ang mga ginagawa ko. Pero hindi ko pa din alam kung bakit paulit ulit ko pa ding ginagawa. Alam na alam ko na kung anong tingin nila sa akin. At tanggap ko yun. Pero sa tuwing naiisip ko ang bagay na yon, lalo akong napapaisip kung ano kayang tumatakbo sa kanilang mga isipan. Kung bakit hindi nila ako mapagbigyan sa simple kong kahilingan. Kung bakit ansungit nila sa akin. Kung bakit andamot damot nila. Kung alam mo lang kung gaanong awa ang nararamdaman ko para sa sarili ko Marvin2. Isang klase ito ng awa na dumating sa punto na lagi kong hinihiling sa Panginoon na sana'y huwag na itong maranasan ng ibang tao. Na sa akin na lamang ito mangyari. Sobrang hirap Marvin2. Sobrang hirap. Ilang unan na rin ang nabasa ko dahil sa magdamagang pagluha sa loob ng ilang taon. matinding depresyon iyon para sa akin.

Kung iyong mapapansin, karamihan ng mga sagot ko sa iyong mga tanong ay "hindi ko alam".Siguro nga ganyan talaga ang pagmamahal. Walang tamang dahilan. Walang tamang sagot sa mga tanong. Umiikot lamang ito sa mga konsepto at paniniwala sa pagitan ng mga taong kasali sa sirkulo ng damdaming iyon.

Maraming salamat sa iyong pagaalala Marvin2. Tama ka, tayo tayo lang din naman ang magtutulungan. Hayaan mo, ibibigay ko ang lahat ng aking makakaya para mabago ang aking sarili. Nakakasawa at nakakapagod na rin kase.Siguro nga ito na ang tamang panahon para mag move-on. Tignan na lamang natin ang kalalabasan nito. Goodluck sa ating dalawa. :-)

Salamat,

Marvin1

Till They Take My Heart Away

This post will be a loooonnnnggggg one. Mapupuno din ito ng iba't ibang emosyon. As in iba't iba. Actually, iikot lang ito sa nangyari sa akin last Friday at ang naging epekto nito sa mga sumunod pang mga araw. Andami kong gustong ikuwento. Sobra sobra.

Babala: Mayroong mga damdamin at emosyong ilalabas sa post na ito. Maaaring huwag husgahan ang author. Naglalabas lang ng saloobin. Pagbigyan na siya. Blog niya to.

APRIL 14, 2011

Like what I've said in one of my previous posts, nakapag-apply na ako ng leave for April 15 kahit walang kasiguraduhan na matutuloy ang balak kong pagpunta sa PLM graduation. Pero last Thursday night eh na-confirm ko na matutuloy pala ako and mali lang pala yung interpretation ko sa mga sinabi nung isa kong friend about sa balak namin after ng graduation. And it all started there.

Na-excite ako ng malaman kong matutuloy na kame. Inisip ko kaagad kung ok na ba ang outfit ko. Then nag-sink in na naman sa akin ang mga negative comments ng isa kong friend tungkol sa susuotin ko. Naiinis ata siya kase ginaya ko lang sa kanya yung damit ko. Nagandahan kase ako. Naubos talaga ang confidence ko sa mga pinagsasasabi niya sa akin. Muntik na nga akong mapikon. Kaya naisipan kong bumili ng jacket pantago sa kapayatan ko at pandagdag porma na rin.

Nagkita kame ng friend ko na bibili naman ng sapatos. Super like ko yung nabili kong jacket. Ang ganda. Kaso medyo mahal. Pero ok lang. Umeksena naman ako nung graduation. Nakapagspoiler tuloy ako. So ayun na nga, pagkauwing pagkauwi ko, nag-ayos na agad ako ng gamit. Para ngang mas excited pa ako sa mga ga-graduate.

APRIL 15, 2011

Wait nga, fast forward na. 3:45 am ako nagising. Mabilisang naligo at matagal tagal na nag-ayos. Matagal ako sa salamin. Gusto kong ayusin ang sarili ko. Gusto ko kahit papaano, mapapansin naman ng mga friends and blockmates ko dati na me nagbago sa akin. Na kahit papaano eh nag-effort akong ayusin ang sarili ko.

Pumunta na ako sa bahay ng friend ko na kasabay kong pupunta sa venue ng graduation. Nagandahan siya sa jacket ko. I'm flattered. Minsan lang kase kame parehong magandahan sa isang bagay. In short, hindi kame magka-taste. Nakarating kame sa venue ng mga 6:00am. Nagulat ako sa mga tingin na sumalubong sa akin pagkababa ko ng taxi. Ang unang pumasok sa isip ko: "What the heck?! Am I overdressed???"

//Deleted this part. Ang jeje lang na nilista ko talaga yung outfit ko with matching tatak na cheap naman. HAHAHAHAHA. 

Sa tingin ko naman, hindi naman ako nag-OA sa damit ko. Gusto ko lang talagang takpan yung kapayatan ko sa suot kong top kaya ko naisipang mag-jacket. O well, let's move on. Hindi natuloy yung balak naming mag-picture picture muna ng mga friends ko bago pumasok kase nga hindi din kame agad nagkita kita. Ayun. So hindi kame kumpleto sa unang session ng pictorial namin.

Pumasok na sa loob. Antagal bago mag-start. Naging dalawa yung ticket na naka-reserved for me dahil dalawa talaga silang nagtabi for me. I'm so touched. Nalaman ko nga pala na Magna Cum Laude yung kapatid ng friend kong si Karen. Matagal tagal na din kaming hindi nagkikita. Grabe, super late na sila, hindi na nakasama yung kapatid niya sa entrance ng mga graduates. Mabuti na lang naabutan nila ung pagma-march kahit late na talaga sila. Magkatext kame that time kaya naman pinlano na naming magkita sa labas ng venue para tahimik tsaka para safe kase nasa magkaibang forum kame ng PICC tent naka-assign eh.

So nung speech blah blah blah na, lumabas na kame ng forum hall para magkita kame sa labas. Hindi niya ko nakilala. Grabe. Nawalan lang naman ako ng eyeglasses. Ayun na nga. Papunta na ko sa kanya, sa likod ko pa din siya nakatingin, hindi niya alam na ako na yung parating. So ayun nga, sinigawan ko na siya. Ang gwapo ko daw, sabi niya. Na-flatter na naman ako. Me pinatunguhan naman pala yung effort ko. Todo yakapan kase nga sobrang tagal naming hindi nagkita. Lagpas two years ata. So imagine na lang ang kapanabikan namin sa isa't isa. Kaya naman hindi matapos na kwentuhan and kumustahan ang nangyari. Madami siyang naikwento, ganun din naman ako. Sulit na sulit ang pagkikita namin.

Pero sa kalagitnaan ng pagku-kwentuhan namin, dumating yung isa niyang friend na pupuntahan naman yung girlfriend niya sa loob. Eh kaso wala siyang ticket kaya baka hindi siya makapasok. Eh saktong dalawa yung ticket ko kaya binigay ko sa kanya yung isa. Nagkaroon pa ako ng instant friend.

Dumating na ang time ng pagma-march ng mga graduates. Heto na ang pinakahihintay ko. Ha?!?! Anung pinakahihintay ang pinagsasabi ko??? O gosh, wait lang, bakit nga ba? Anu bang dahilan at nag-effort akong mag-leave para lang umaattend ng graduation?

Ano pa ba?!?! Eh di para makita ko si COVIN! Ooooopppppssss. Wag ng mag-violent reaction. Oo na ako na ang obsessed. Ako na ang patay na patay sa kanya. Eh what can I do? Hindi naman yun bigla bigla na lang nawawala noh! Kung pwede lang na paggising ko isang umaga wala na, eh di masaya na sana ako. Wait nga lang, drama na agad? Mamaya na yan, magkukwento pa ko eh!

So ayun na nga, inabangan ko na ang pagtawag sa names ng candidates for graduation sa College of Engineering and Technology especially sa course na Electronics and Communications Engineering. Nauna na ang mga ibang courses then ang pinakaaabangan ko. Ayan na, tinawag na sila alphabetically. A, B ,C. Nang dumating na sa letter D, hinanda ko na ang mahiwaga kong cellphone at tinapat sa  projector display.

Simula pa lang ng D eh tinapat ko na ang cp ko kaya halos mangalay na ako ng siya na ang tinawag. Actually, nakita ko na siya sa projector display nang pauupuin na sila sa kanilang respective seats. Pero hindi ko pa siya nakikita in flesh. Kaya ng tinawag na siya at nakunan ko na ang pag-abot niya ng toga, inabangan ko agad ang pagbaba niya ng stage, ang pagbati sa kanya ng mga prof at ang pagbalik niya sa kanyang seat. Hindi ko siya masyadong nakita dahil medyo malayo ng konti ung seat niya sa pinpuwestuhan ko that time.  Pero after that, dumating ang pinakaaasam asam kong pagkakataon.

Ayan siya, papalapit sa direksyon ko. Sa sobrang kaba ko, bumalik ako sa inuupuan ko at hinintay ko siyang dumaan. Ayan na siya, lumalakad sa gilid, tumigil pa sa malapit sa akin. Ayan na siya, palayo sa akin. Naglalakad siya, palayo. Ambagal ng oras. Sobrang bagal. Naka-slow motion ba kame? Teka, hindi naman pero bakit ganun? Sa halos isang minuto niyang paglakad at ako naman eh umikot ang buong leeg sa pagsunod sa kanyang mga bawat galaw, eh parang inabot ng walang hanggan at halos mabali ang leeg ko wag lang siyang mawala sa paningin ko.

Hindi ko mapigilang mapasinghap matapos maganap ang huling talata. Halos mawalan ako ng hininga sa nangyari. It may sound OA, but it happened. Swear. Matapos ang makapigil-hiningang sandali, hindi ko mapigilan ang sayang naguumapaw sa puso ko. 13 months ko siyang hindi nakita. Believe it or not, sa loob ng 13 months na yun, umasa akong makikita ko siya sa mga lugar kung saan nakikita ko siya dati.

It's weird. Pumupunta ako ng university ng dala dala ang pag-asa na me pasok siya noong araw na iyon at pakalat kalat lang sa university. Pumupunta din ako sa mall kung saan malapit ang school namin dahil sa umaasa akong baka gumagala sila doon ng girlfriend niya.

Back to the graduation, matapos mangyari iyon, natuwa talaga ako. Masayang masaya talaga ako. Basta masaya. Mahirap ipaliwanag. I-imagine niyo na lang yung scenario na nakita mo yung taong mahal na mahal mo after some time. Basta masaya talaga.

Natapos ang graduation. Sunod sunod pa ang magagandang nangyari sa akin. Natuloy ang planong picture picture after grad. Medyo nakakalungkot lang kase limited ang time namin sa loob at kelangan ng lumabas para sa susunod na batch kaya nagkahiwa-hiwalay kame ng mga friends ko. Nawalan ako ng time para pumunta sa mga profs at bumati. Me mga friends and blockmates din ako na hindi ako nakapagpa-picture.

Nagsolianna ng toga at palabas na kame ng gate ng makasalubong ko ang favorite prof ko nowadays na kumukunsinti sa pagkakaroon ko ng crush sa isa sa mga "alaga" niya. Kaya hayun, nakapagpapicture na naman ako sa crush ko. Actually, nagpaalam, yeah, nagpaaalam talaga, pa ako sa crush ko na picture picture kame after which he didn't decline. Ambait niya. So ayun, picture picture kame. Lalo pang nadagdagan ang kasiyahan ko.

Nakita ko pa si Covin after nun. Pero dahil sobrang init ng sikat ng araw that time at nagmamadali na ang mga kasama ko, nagpadala na lang ako sa alon. Umalis na kame at pumunta sa gate at doon nagpicture picture. Yoon ang huling kita ko ke Covin.

Diretso kaming MOA after. Kumain sa Almon Marina. Ok naman kaso halos mag-collapse na ako sa gutom kase antagal dumating nung food nung isa naming kasama . Kwentuhan habang kumakain. Masaya kahit hindi kame kumpleto. Sa sobrang pagod  dahil sa paglalakad at antok namin dahil sa maagang paggising, 4pm pa lang eh naisipan na naming umuwi. Pero naisip naming magpahinga muna sa bahay ng isa naming friend at magpagabi na lang doon para pakapagpahinga ng maayos.

Pagdating sa house nila, bluetooth ng pics and paglamon ang inatupag namin. Super kwentuhan din at kainan to the max. After that eh diretso ng umuwi. Grabe. Kakapagod. Konting pahinga then super nood ng TV and higa na. Dito na nagsimula ang hindi ko maipaliwanag na feeling ko. As in super lungkot ang namayani sa puso ko. Hindi ko maipaliwanag. Halo halo. May lungkot, panghihinayang , awa sa sarili at higit sa lahat, takot.

Teka, bakit? Anung naramdaman ko? Eto na. Hindi ko alam sa sarili ko kung bakit me ganun akong ugali o pakiramdam. For example, yung nangyari. Diba nakita ko nga si Covin after a long time, tapos tinignan ko lang siya. Dun pumapasok yung panghihinayang. Panghihinayang na anu kayang nangyari kung nilapitan ko siya at nagpapicture ako sa kanya. Tatanggi kaya siya o pagbibigyan niya ako. Another one, yung lungkot at awa sa sarili. Pumapasok sa isip ko bakit kaya hanggang ngayon hindi niya mapagbigyan yung hiling ko na maging friends kame. Imagine, apat na taon akong nanlilimos sa kanya ng friendship, pero hindi niya ako mapagbigyan. Am I that kadiri or something para tanggihan niya? Very vocal naman ako na friendship talaga kaya dapat eh hindi na siya mailang. O well, tama na ang sisihan. Nandyan na yan. Lastly is yung takot, namamayani talaga yung takot sa sistema ko lalo na kapag ini-imagine ko na hindi ko na siya makikita. Yung thought na yun yung me pinakamalaking impact sa akin kaya halos ilang oras akong umiyak that night. Grabe pati sa aspetong ito ng buhay ko, naapply ko yung trait ko na yun.


Dahil sa takot na yan na naramdaman ko, pati yung crush kong kakagraduate lang din eh nadamay sa ka-emohan ko. Ay wiat me sasabihin ako, actually, parang nagiging hindi ko na siya crush. Parang gusto ko talaga siyang maging bestfriend. I mean, sa sobrang kabaitan niya, parang ansarap sarap magkaroo ng kaibigan na katulad niya. Pero I know, medyo malabong mangyari pa yun sa ngayon dahil ako lang ang nag-eeffort para makapag-usap kame. Ayun nga. Nadamay siya sa pagiging emotional ko that night. Guess what kung anung tinext ko sa kanya.

Tinanong ko sa kanya kung pwede bang makita ko siya kung gusto ko siyang makita. Yeah, I know it sounded so agressive pero dahil sa pgiging helpless and emotional ko that night, hindi ko na na-rephrase yung text ko. Hanggang ngayon, hindi pa din siya nagrereply. Pero maghihintay ako. I will. Sabi ko naman sa kanya, ok lang kung ayaw niya. Nag-promise pa ko ng bonggang bongga. Basta hihintayin ko pa din ang reply niya, no matter what.

Halos mabaliw ako ng dumating ang sabado. 

Wala akong mapagkwentuhan ng nararamdaman ko. Binaling ko na lang sa iba ang oras ko. Pero after that, ganun pa din. Hanggang maisipan kong tawagan ang isa sa mga friends ko and mabuti na lang at nabawasan ng konti ang nararamdaman kong lungkot at frustrations.

Natuloy na din kame sa wakas ng bestfriend kong magsimba. Tuwang tuwa ako nun. Mabibigay ko na sa wakas yung regalo ko sa kanya na isang buwan na sa akin. Makakapaglabas pa ko ng saloobin sa kanya. Kaso, ayaw ata talaga ng tadhana na gumaan ang loob ko. Kasama ng bestfriend ko yung boyfriend niya nang magkita kame. Tapos sumama pa siyang magsimba sa amin. Tapos hindi pa kami pwedeng magkwentuhan ng bestfriend ko after ng mass ng kaming dalawa lang kase ihahatid pala siya ng boyfriend niya. Hindi sa naiinis ako sa nangyari. Nalulungkot lang ako para sa sarili ko. Sana kase kahit papano nadagdagan yung mapaglalabasan ko ng sama ng loob. Eh hindi nga natuloy dahil sa mga hindi inaasahang pangyayari.

At eto ako ngayon, lunes na lunes eh wala talagang gana sa work. As in nanghihina ako. Kahit alam ko na me kelangan akong gawin, heto ako't naglalabas ng sama ng loob sa blog ko. Yep, kaninang umaga ko pa binubuo ang post na ito at hanggang ngayon eh hindi pa ako natatapos. Wala din akong ganang kumain ngayon. Grabe ang epekto sa akin ng mga bugso ng pangyayari. Call me anything pero sana maintindihan niyo ko. Masyado pa akong emosyonal ngayon. Siguro pagkalipas ng ilang buwan o baka ilang linggo, mawawala din ito. Baka tawanan ko pa ang post na to. Sana nga.

Sobrang haba na nitong post na ito. I'll include na lang sa next posts ko kung me nakaligtaan man akong ikwento. Maraming salamat sa pagbabasa. Sorry kung walang sense para sa iyo ang nabasa mo. Sana maintindihan mo. Emosyonal lang talaga ako. Ayun lang. Mabuti na lang at kahit papano eh kakabit na ng buhay ko ang blog na ito. Nakakapaglabas ako ng saloobin na hindi ko mailabas sa ibang tao. Maraming salamat talaga.

Para sayo ang kantang pamagat ng post na ito Covin.

Keep safe guys. Godbless.